แสนสงสารเสื้อแดง แต่สิ้นคำร่ำวจี

แสนสงสารเสื้อแดง แต่สิ้นคำร่ำวจี

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

.....ราชดำเนินเดินดูกระทู้ทั่ว
หมอกหม่นมัวเริงฤทธิ์แต่มิจฉา
เป็นสถานอโคจรอวิชชา
บาปที่หนายิ่งหนาหนักผลักตามกรรม

แสนสงสารเสื้อแดงไม่แกล้งกล่าว
แต่ไม่คิดโน้มน้าวสิ้นคำพร่ำ
ประเด็นสู้แดงดูดีที่ขอธรรม
แต่เรื่องราวการกระทำกลับสวนทาง

ผลักผู้คนทั่วไปให้เป็นอื่น
โดยหยิบยื่นความเดือดร้อนทุกก้าวย่าง
ทุบหม้อข้าวชาวบ้านยับถึงอัปปาง
แม้จะสร้างภาพลวงตนมวลชนแดง

สร้างเกาะแห่งสันติสุขบนทุกข์แค้น
ชาวเมืองจึงความดันแล่นแสนแสลง
จึงนับวันโดดเดี่ยวเพราะเที่ยวแทง
พลันเกิดแรงสะท้อนกลับนับอนันต์

ถ้าเพียงแดงเห็นใจคนผู้ทนทุกข์
มิใช่ลุกสู้ซ่อนเร้นเห็นฉงน?
ถ้าแดงเพียงเห็นใจในผู้คน
ปรากฏการณ์โดดเดี่ยวตนหรือจะมี

นี่เพราะปิดหัวใจใส่เพื่อนมนุษย์
จึงลากฉุดกันไปในวิถี
แสนสงสารแต่สิ้นคำร่ำวจี
ได้แต่ยอมรับวิถีที่แดงเดิน

ในเมื่อเตือนอะไรไม่ได้แล้ว
เชิญพ่อแก้วแม่แก้วจงเหาะเหิร
ยามใดเธอพ่ายพับและยับเยิน
จึงจะเชิญธรรมะมาเยียวยาเธอ

Posted on BlogGang : 23 เมษายน 2553