กับดัก
ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย
คนส่วนมากมักติดกับความสับสน
จึงดิ้นรนอยู่ในกับกระสับกระส่าย
ถูกกักจากหลังหน้าและขวาซ้าย
ทั้งบนล่างอย่างคล้ายถูกขังไว้
ถูกโยนไปโยนมาหาขั้วคู่
หนีกับสู้ เด่นกับด้อย น้อยกับใหญ่
ดีกับชั่ว กลัวกับกล้า มากับไป
ขุ่นกับใส ไร้กับมี ในชีวัน
สว่าง-มืด จืดกับเข้ม เต็มกับพร่อง
แจ่มกับหมอง ดำกับขาว ยาวกับสั้น
แข็งกับอ่อน ร้อนกับเย็น ใกล้ไกลกัน
หวงกับปัน ลบกับบวก เขากับเรา
เหมือนกับต่าง ห่างกับชิด ปิดกับเปิด
เฉากับเฉิด จริงกับหลอก ออกกับเข้า
ค่อยกับดัง ชังกับรัก หนักกับเบา
เหมือนกับเก่า เยาว์กับแก่ แท้กับเทียม
คนมักก้าวเข้าสู่ขั้วยั่วใจยิ่ง
ปองแต่สิ่งล้ำเลิศประเสริฐเยี่ยม
ฝ่าทะยานถึงปานไหนไม่คิดเจียม
จึงติดตรึงในทำเนียมกฎของกรง
ซึ่งมิอาจต่อต้านการผลักไส
ของการแปรเปลี่ยนไปแม้ไม่ประสงค์
โลกธรรมนำเขตเจตจำนง
ให้ลุ่มหลงอาลัยในวงเวียน
ธรรมดาปรากฏหมดจดอยู่
ให้ได้รู้ให้เห็นกันความผันเปลี่ยน
ความปรวนแปรแม้อาลัยขาดใจเจียน
ดึงบังเหียนบังคับไว้ไม่ได้เลย
อยากจะได้แต่ด้านที่ดีดีหน่อย
เกียรติเลิศลอยงามสง่าอย่างผ่าเผย
รวยยศลาภคำนิยมเสียงชมเชย
แต่มันเคยคงที่กี่เพลา
เกียรติยศปรากฏแต่เพียงครู่
เขารับรู้ประเดี๋ยวด๋าวคราวสบหน้า
ต่อหน้าชมลับหลังยังนินทา
เป็นเรื่องราวธรรมดาทุกนาที
เมื่ออยากได้แต่สุขทุกข์ไม่รับ
ย่อมพบกับทุกข์ท่วมใจไม่หน่ายหนี
ย่อมฟูมฟายร้ายกลุ้มสุมฤดี
เพราะเพียงมีความอึดอัดก็ขัดใจ
เมื่ออยากได้ลาภยศปรากฏก่อ
ย่อมไม่พอย่อมยากจนกว่าคนไหน
จนเข้าจริงยิ่งตกหนักกระอักใน
ถ้าโหยไห้หาคำยอก็ยิ่งทุกข์
คำสรรเสริญเพลินใจไม่นานนัก
แต่คำร้ายคล้ายมีดปักอย่างอาจอุก
ไม่ปล่อยวางไม่อภัยไฟย่อมลุก
แม้ยามสุขฝังหนามในเจ็บใจจาร
อาจยุ่งแย่คอยแก้ตัวความมัวหมอง
ยิ่งติดข้องคนยิ่งรุกสนุกสนาน
จะพาตนตกต่ำน่ารำคาญ
ควรปล่อยผ่านแล้วทำใจให้เป็นกลาง
จะมองเห็นสิ่งต่างต่างอย่างแจ่มแจ้ง
เห็นขั้วแห่งการเกิดตายสลายร่าง
ปรารถนาอาลัยในทุกทาง
ซึ่งเสกสร้างเป็นไปในชีวา
เพราะยามร้อนย่อมอยากเย็นเป็นอย่างยิ่ง
ยามหยุดนิ่งอยากวิ่งไปให้รุดหน้า
เมื่อท้อแท้ย่อมอยากหวังอีกครั้งครา
เมื่ออำลาย่อมอาลัยอยู่ในทรวง
การติดกับตัณหาสารพัด
คืออุบัตินำคนเราเข้าติดบ่วง
อยากได้ดี,มี,เป็น เห็นภาพลวง
เกิดวิจิตรใหญ่หลวงในห้วงนึก
แท้จริงเย็นเกินไปก็ให้หนาว
ยิ่งรุดก้าวทะยานนักมักสะอึก
เมื่อสมหวังมักหวังใหม่ในส่วนส่วนลึก
สิ่งที่แน่นเป็นแผ่นปึกสึกทุกยาม
แท้ในกรงยังมีสิทธิ์อิสระ
หากเลิกละปะทะขั้วตัวยุ่งย่าม
เห็นสมมติเป็นสมมติไฟหยุดลาม
แล้วตัวความสนสับจะดับไป
ขอแต่มองเห็นสิ่งไหวในใจนี้
เห็นโดยที่ไม่หักห้ามตามผลักไส
เห็นสังขารโลกธรรมครอบงำใจ
เห็นหทัย ใจจึงนิ่ง หยุดชิงดี
แรงกระทำนำเหนี่ยวเป็นสนาม
ขั้วตรงข้ามทั้งดึงดันกันเต็มที่
แต่หากใจหลุดจากห้วงบ่วงโลกีย์
ย่อมไม่มีอำนาจใดครองใจงาม
กับดักของ "สิ่งคู่" ดูซับซ้อน
เหมือนกับซ่อนกลไกไว้ล้นหลาม
ต่อเมื่อใจเหนือใจกลับง่ายงาม
ย่อมพบความเป็นไทแม้ในกรง
ธรรมสวัสดีค่ะ
Posted on BlogGang : 14 พฤษภาคม 2552
