ค่าของชีวิต

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

ชีวิตนี้มีค่าเท่าใดหรือ
คำตอบคือค่าเสมอชีวิตนั่น
สิ่งมีค่าใดใดในโลกันต์
ทรัพย์อนันต์แลกชีวิตใครคิดเอา?

แล้วสิ่งใดคือในเนื้อเยื่อชีวิต
กาย กับ จิต เท่านั้นดอกไม่หลอกเจ้า
ทุกชีวิตทรงคุณค่าอย่าดูเบา
จะสุขเศร้าสรรพสัตว์รักชีวี

กายนั้นเป็นเช่นกลไกอ่อนละเอียด
สิ้น “รู้สึก” ไม่ละเมียดเพียงศพผี
ย่อมเย็นชืดขึ้นอืดเน่าเปื่อยทันที
เพราะไม่มี “รู้สึก”ครองก็ต้องตาย

ชีวิตเปี่ยม “รู้สึก”อันลึกลับ
ผัสสะจับ “รู้”ทันทีตีความหมาย
“ขณะ”ก่อนความคิดวิจิตรพราย
“ขณะนั้น”นั่นแหละนายของชีวิต

ระลึกรู้ รู้สึกตัว มีสติ
สัญญานชีพอันบานผลิจริงในจิต
คน “หมดความรู้สึก”สิ้นนึกคิด
ร่างหมดฤทธิ์เพราะสติสิหมดไป..(คือ “หมดสติ”)

คนเสียศูนย์อาละวาดคือ “ขาดสติ”
ตรองดูสิ สติ นั้นสำคัญไฉน
“เสียสติ”คือหลุดโลกเหลือโศกใจ
แบก “รู้สึก”ไม่ไหวจึงหนีจริง

ชีวิตพึ่ง “ความรู้สึก”อย่างลึกซึ้ง
แต่กลับซ่อนไว้ก้นบึ้งซึ่งยวดยิ่ง
สร้างกำแพงแข็งกระด้างไว้อ้างอิง
เพื่อโต้ติงอธิบายให้เบี่ยงเบน

เรานับถือ “เหตุผล” คนฉลาด
เราปรามาส “ความรู้สึก”นึกเขม่น
มอง “รู้สึก”เป็นเพียงกากเป็นซากเดน
เพราะไม่เป็นวิชาการด้านใดใด

แต่เจ้าความ “รู้สึก”อันลึกนี้
วิจิตรมีพิสดารสะท้านไหว
ละเอียดยิ่งวิ่งระยับจับกายใจ
ทอสายใยชีวันอันงามงด

เจริญสติ ต้องอยู่กับ “รู้สึก”
นิ่งแต่ลึก รู้สิ่งใด วางได้หมด
ตลอดตัวทั่วพร้อมน้อมประณต
แล้วชีวิตก็ปรากฏอย่างงดงาม

“มีชีวิตชีวา”อีกคราหนึ่ง
ในโลกซึ่งสดใหม่ออกไหลหลาม
การหยั่งรู้ใน “รู้สึก”ใช่นึกตาม
ย่อมพาเราก้าวข้ามกำแพงใจ

เพราะ “รู้สึก”ระลึกเห็นเป็นไปสิ้น
สรรพสัตว์ทั่วธรณินทร์อสงไขย
รักชีวิตเพราะ “รู้สึก”ลึกด้านใน
จึงหวาดภัยรักตัวและกลัวตาย

ค่าชีวิตจึงทรงค่ากว่าใดอื่น
ธรรมชาติสะอาดชื่นอันเริงร่าย
คือระบำเหล่าชีวิตวิจิตรพราย
เคลื่อนเป็นสายเหตุปัจจัยไหวสะเทือน

หาสิ่งใดมีค่าเท่าเหล่าชีวิต
สิ่งประดิษฐ์ใดใดก็ไม่เหมือน
มนุษย์น้อยเพียงหนึ่งในสายใยเตือน
เพราะ “รู้สึก”จึงเห็นเพื่อนชีวาลัย

ใน “รู้สึก”มีสำนึก “รู้สึกร่วม”
สามารถสวมแทนเข้าเอาใจใส่
ทุกขณะมายาภาพหลุดคราบไคล
ทุกขณะเพิ่มผ่องใสในใจจินต์

ใจจะเปี่ยม “ความรู้สึก”อันลึกซึ้ง
เป็นใจซึ่งเป็นธรรมชาติสะอาดสิ้น
เป็นหนึ่งเดียวทั้งนอกในไร้ราคิน
“รู้สึก” สื่อสรรพชีวินให้เรารู้

จึงได้รู้ค่าชีวิตวิจิตรล้ำ
รู้โดยธรรมจาก สติ อันผลิอยู่
รู้กายจิตภายในตนจนพรั่งพรู
ตระหนักรู้จึงเห็นค่าของชีวิต.

Posted on BlogGang : 22 พฤษภาคม 2552