ล่วงพ้น...อนธกาล

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

........พระท่านว่า
หากเราเก็บหยดน้ำตาที่รินไหล
จากชาติแล้วชาติเล่าเคยเศร้าใจ
ที่หลั่งไหลในวัฏฏะอนันตกาล

........จะเป็นน้ำท่วมท้นจนหลั่งหลาก
น้ำจะมากยิ่งสมุทรมหาศาล
อวิชชาความไม่รู้ผู้บันดาล
จึงหลงเวียนในสังสารอย่างทุกข์ทน

........อันกงเกวียนกงกำนำแต่ทุกข์
ส่วนความสุขเพียงประดับกับความหม่น
ห้วงทุกข์อันยิ่งใหญ่ในวังวน
เพราะเราไม่รู้ตน..อนิจจา

........เมื่อเราเศร้าจงเข้าใจในความเศร้า
มองทุกข์ร้อนที่แผดเผาสุดแสนสา
ทำลายเราจนหัวใจไร้ศรัทธา
ก่ออาณาจักรมืดมนอนธกาล

........ศรัทธาที่ฉันกล่าวถึงลึกซึ้งมาก
เป็นรู้สึกลึกถึงรากถึงรากฐาน
สถิตย์อยู่ลึกล้นก้นดวงมาลย์
คอยบันดาลความผ่องใสแก่ใจตน

........ใครรักษาแผลใจให้ได้เล่า
เพียงตัวเราเท่านั้นหนาอย่าสับสน
เมตตาแท้บริสุทธิ์ผุดผ่องจน
พาเราพ้นเวรภัยได้นั้นมี

........แต่ต้องรักษาใจเราไว้ก่อน
อย่าเก็บซ่อนความช้ำไว้ในใจนี่
เยียวยาใจชำระล้างเป็นอย่างดี
เพื่อแทนที่ศรัทธาใหม่ในใจตน

........ความเมตตาต่อตนพาพ้นทุกข์
อดีตร้ายมิอาจรุกรานอีกหน
ใช้ทานศีลภาวนารักษากมล
ย่อมจะหลุดจากวังวนอนธกาล

........ส่งเมตตาต่อผู้อื่นชื่นในอก
ขุมนรกจะปิดฉาก..พร้อมแว่วหวาน
เสียงแห่งธรรมเสนาะดังกังสดาล
เถิดเรามา อภัยทาน...สมานเทอญ.

Posted on BlogGang : 20 กันยายน 2552