น้ำค้าง และความเป็นหนึ่งเดียว

น้ำค้าง และความเป็นหนึ่งเดียว

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

เมื่อยี่สิบห้าปีก่อน ดิฉันปลูกผักกินเองและแจกจ่ายญาติมิตร
ในพื้นที่เล็กๆ ของบ้านน้อยๆ หลังหนึ่งในชานเมือง
ชีวิตแบบนั้นทำให้ดิฉันนอนแต่หัวค่ำ และตื่นตั้งแต่ตีสามตีสี่ทุกวัน

ชีวิตที่ตื่นตั้งแต่ยังเงียบสงัดจนได้เห็นแสงแรกของดวงตะวันนั้น —
รื่นรมย์มาก

จนวันหนึ่ง... ดิฉันถึงกับลอง “ดื่มน้ำค้าง” ดู
เพราะใบผักกาดที่แผ่อ้าอยู่นั้น มีหยาดน้ำค้างพร่างพราว
น้ำหนักของมันทำให้ใบโน้มตัวลงอย่างอ่อนช้อย
ดูงดงามและสดใสเหลือเกิน

ดิฉันนึกถึงท่อนหนึ่งในบทเพลงว่า

“อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างใบพฤกษ์
พอยามดึกเหมือนดังจะดื่มกินได้...”

ก็เลยคิดว่า —
ยามดึกเหมือนจะดื่มกินได้จริงๆ นี่นา
อ้าว... ก็ลองดูสิ!

และก็พบว่า เป็นรสลิ้มอันอิ่มใจ
จนยังจำได้ถึงทุกวันนี้

ครั้งนั้น ดิฉันเขียนกลอนสั้นๆ ไว้บทหนึ่งว่า

ได้พบเห็นน้ำค้างพรมพร่างพฤกษ์
จึงดื่มกินเสียยามดึกก่อนจะรุ่ง
พิสุทธิ์ใสไอกลั่นอันจรุง
ณ ขอบกรุงชานเมืองเรืองอนันต์

ต้องยามดึกจึงอาจดื่มน้ำค้างหยาด
รอรุ่งรางย่อมพลาดน้ำทิพย์นั่น
หยาดน้ำค้างจางหายใต้ตะวัน
แสงสูรย์ปันไอละอองสู่ท้องนภา

เวลาผ่านไป 25 ปี
ชีวิตเปลี่ยน ภารกิจมากขึ้น
กลายเป็นคนนอนดึก — และดึกขึ้นเรื่อยๆ

หลายคืนเข้านอนเอาตอนตีสามตีสี่
ซึ่งเป็นเวลาตื่นในสมัยก่อนนั้นเอง

เมื่อนึกได้ว่า
“เดี๋ยวนี้เรานอนในเวลาที่เคยตื่น”
ก็อดไม่ได้ที่จะออกมาเดินจงกรม
บนทางเดินเล็กๆ ข้างบ้าน

ในความสงัดนั้นเอง
กลอนบาทต่อมาก็เกิดขึ้น —
ห่างจากบทแรกถึง 25 ปี

ณ บัดนี้ความสงัดสกัดกลั่น
ประสบการณ์นับอนันต์พลันแจ่มจ้า
ละอองไอใสเย็นเช่นธรรมา
กลั่นจากการภาวนาดุจน้ำค้าง

แม้ว่าพบน้ำค้างพรมพร่างพฤกษ์
ในยามดึกก็จงดื่มก่อนรุ่งสาง
แม้ว่าพบจิตผ่องใสในหนทาง
จงดื่มรสใสสว่างกลางใจพลัน

แง้มประตูสู่หนไร้ห้วงหาว
ราตรีดาวดับสนิทปิดสวรรค์
ความเป็นไปว่างเปล่าโดยเท่าทัน
สรรพสิ่งเอนกอนันต์...เป็นหนึ่งเดียว

บอกเล่าให้เพื่อนสมาชิกฟัง
เพราะนี่คืออีกหนึ่งความรู้สึกงดงาม
ที่อยาก บันทึกไว้ และ แบ่งปันให้มิตรสหาย

Posted on BlogGang : 02 สิงหาคม 2552