ภาษาความรู้สึก - ภาษาสากล

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

ดิฉันมีเรื่องในความทรงจำเรื่องหนึ่งให้ฟัง
เป็นเรื่องของ ภาษาความรู้สึก — ซึ่งเป็น ภาษาสากล
เกี่ยวพันกับ ความเมตตา ดังนี้

เช้าวันหนึ่ง สามีดิฉันออกไปส่งลูกไปโรงเรียน
ขากลับเอารถเข้าบ้านไม่ได้ เที่ยวควานหาอะไรใต้ท้องรถ
มีเสียง “เฮ้ย...ฮ้าย” อุตลุด

ดิฉันออกไปถามว่า
“มีอะไรหรือพ่อ”

เขาตอบว่า
“นก! นกมันไปซุกอยู่ใต้ท้องรถ”

ดิฉันว่า
“ขอดูหน่อยสิ พ่อ”

ดิฉันชะโงกไปดูใต้ท้องรถ
มีลูกนกหัดบินตัวหนึ่ง ตัวสั่นอยู่ ซุกหลังล้อรถ
พอจะอ้อมไปหา ก็หนีไปซุกอยู่ล้ออื่นที่เอื้อมไม่ถึงทุกที

ดิฉันจึงบอกสามีว่า
“พ่อเฉยๆ นะ เข้าไปในบ้านเลยก็ได้ เอะอะอย่างนี้เขาตกใจ”

ว่าแล้วดิฉันก็นอนราบกับพื้นถนน
เอื้อมแขนไปจนสุด เอียงหน้าให้เห็นลูกนกนั้น
สบตากับเขา แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“หนู...ไม่ต้องกลัวลูก หนูมาหาแม่นะลูก มาหาแม่”

“หนูเป็นอะไรลูก แม่จะช่วยลูก ให้แม่ช่วยนะ”

ลูกนกค่อยๆ หายสั่น ขณะที่ดิฉันยังคงพูดปลอบ
แล้วเห็นว่าปีกข้างหนึ่งมีรอยเลือด — สงสารจับใจ

“หนูเจ็บเหรอลูก มาหาแม่เถอะ แม่จะช่วย”

ลูกนกค่อยๆ เดินเตาะแตะมาที่มือดิฉัน
แล้วเดินขึ้นมานั่งในอุ้งมือนั้น
ดิฉันค่อยๆ เคลื่อนแขนออกจากใต้ท้องรถอย่างระมัดระวัง

พาลูกนกเข้าบ้าน พบว่าเป็น นกปรอดสวน
บาดเจ็บจากการถูกทำร้ายโดยนกใหญ่กว่า
ดิฉันจึงบริบาล ใส่ยาแดง หาอาหารให้ไปตามประสา

ช่วงแรก ลูกนกซึม ขี้ขาวตลอด
แต่พอผ่านไปหลายชั่วโมง ก็เริ่มสดใสขึ้น

คราวนี้ลูกนกกระพือปีกน้อยๆ ส่งเสียงร้อง “จิ๊กจั๊ก จิ๊กจั๊ก”

ดิฉันพูดขึ้นว่า

“เขาอยากกลับบ้านแล้ว”

สามีดิฉันทำท่าไม่เชื่อ

“ดูจากอาการเขา ดูจากความรู้สึกที่เขาแสดงออก”

ดิฉันจึงพาลูกนกจากห้องครัวไปที่ห้องรับแขก
ลูกนกกระพือปีกดังขึ้น ส่งเสียงร้องดังขึ้น

ไม่นานนัก นกปรอดสวนอีก 2 ตัว
ก็บินวนส่งเสียงร้องเป็นการใหญ่ — พ่อแม่นกนั่นเอง

ดิฉันจึงพาลูกนกไปไว้ที่โต๊ะสนามหน้าบ้าน
พ่อแม่นกบินหนีไปก่อน
ดิฉันจึงทิ้งลูกนกไว้ แล้วเข้าไปดูจากในบ้านแทน

เห็นพ่อแม่นกค่อยๆ ประคับประคองลูกบินไป
แต่ลูกปีกเจ็บ บินไม่รอด วันนั้นพ่อแม่จึงพาไปซุกไว้ในซุ้มไม้
วันรุ่งขึ้น ลูกนกบินได้สำเร็จ

พ่อแม่นกกลับมาบินวนรอบบ้านดิฉัน 3–4 ครั้ง
ส่งเสียงร้องบางอย่าง เหมือนแสดง “คำขอบคุณ”

จากวันนั้น ดิฉันเชื่อใน ภาษาความรู้สึก
ว่า — หากภายในของเรามีความรู้สึกแท้ตรงตามที่เราพูดออกไป
ไม่ว่าเสียงหรือถ้อยคำที่เราเปล่งออกไป ผู้รับจะเข้าใจภาษาหรือไม่ก็ตาม
แต่ผู้รับจะรับรู้ “ความจริงใจ” จากใจเราได้โดยแท้

Posted on BlogGang : 03 กรกฎาคม 2552