อภัยทาน

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

.....หากชีวิตของใครต้องไหม้หม่น
ต้องทุกข์ทนเพราะผู้อื่นจนขื่นเข็ญ
ยิ่งทุกข์ถึงสลายตายทั้งเป็น
ยิ่งก่อเวรเกิดภัยได้นานา
ถ้าผู้อื่นเป็นศัตรูเป็นคู่แข่ง
ความโกรธยิ่งทวีแรง “เอ็งแกล้งข้า”
ถ้าผู้อื่นเคยเป็นมิตรสนิทมา
ยิ่งเสียดแทงในอุรากว่าศัตรู

.....ลองมามองความโกรธความโลดแล่น
ความคับแค้นความสลดความหดหู่
ความโศกาอาลัยในใจดู
จะรับรู้พิษโทสาว่าฉันใด
หากเป็นคนมักโกรธโทษย่อมหนัก
ความโกรธจักเผาตลอดแทบมอดไหม้
ยิ่งผูกโกรธไว้กับจิตด้วยติดใจ
ผลทำลายย่อมยิ่งใหญ่และเนิ่นนาน

.....เมื่อเราดูความคิดความผิดหวัง
เห็นสารหลั่งความเสียใจไปสื่อสาร
โดยคุกรุ่นอยู่ภายในไร้ประมาณ
สุดแต่ความฟุ้งซ่านพาใจลอย
เมื่อมักโกรธใจลอยไปในความโกรธ
ไฟก่อโทษเรื่องเล็กใหญ่ให้ฟื้นฝอย
เมื่อผูกโกรธจะแค้นคับสดับคอย
เวลาสอยคืนบ้างอย่างสะใจ
ไฟนรกจะเผาไหม้ในดวงจิต
ยิ่งแค้นคิดยิ่งกระพือลุกฮือไหม้
ยิ่งผูกโกรธพยาบาทอาฆาตไว้
ยิ่งเผาในใจตนพ้นประมาณ
ความเมตตาอารีที่มีอยู่
ถูกความโกรธเผาฟู่เป็นเถ้าถ่าน
เปลี่ยนหัวใจเทวาเป็นซาตาน
คนถูกผลาญแรกคือเราน่าเศร้าจริง

.....อันความโกรธนั้นเป็นโทษพิโรธล่า
มันเข่นฆ่าเริ่มจากเราเป็นเป้านิ่ง
แล้วพุ่งสู่คู่อาฆาตผงาดยิง
จากนั้นชิงสร้างเวรภัยให้แก่กัน

.....“บุญคุณต้องทดแทนแค้นชำระ”
ควรหลีกละถ้อยคำหลังอย่างพลิกผัน
“คุณต้องแทนแค้นต้องให้อภัยกัน”
เพื่อร่วมสรรค์ให้โลกใสจากภัยพิษ

.....ควรจะให้อภัยในตนก่อน
ความเจ็บร้อนแผลกลัดหนองต้องสะกิด
ความเป็นโทษโกรธเคืองอันเรืองฤทธิ์
อย่าเก็บไว้ในชีวิตฝังจิตใจ

.....ปล่อยวางเสียปล่อยวางไปไม่เก็บกรุ่น
แผ่เมตตาการุณอย่าหวั่นไหว
แผ่เมตตาให้แก่ตนให้พ้นภัย
แผ่ออกไปเท่าที่ใจทำได้จริง

.....เขาทำร้ายเราทำไมนั่นใจเขา
ส่วนใจเรารักษาไว้ให้เนิบนิ่ง
อย่าเสียใจให้ความลวงต้องช่วงชิง
ใจเป็นสิ่งสูงค่ากว่าสิ่งใด

.....เมื่อเราไม่เสียใจเพราะใจเสีย
ไฟร้อนเลียกลับสว่างดูพร่างใส
กลับจะเห็นสารพันอันเป็นไป
บังเกิดความเข้าใจในเหตุการณ์

.....ปล่อยวางเสียปล่อยวางไปไม่เก็บกรุ่น
แผ่เมตตาการุณทุกสถาน
แผ่ไปยังผู้อื่นส่งชื่นบาน
แล้วคืบคลานแผ่ต่อไปให้ศัตรู

.....อโหสิกรรมนำทางสร้างชีวิต
หมดภัยพิษหากประหารการต่อสู้
สิ้นทั้งแพ้และชนะลองละดู
จะหยั่งรู้ความเบาใสในใจตน

.....จะสิ้นเวรต่อกันหมดปัญหา
จะเดินหน้าต่อไปไม่สับสน
เพราะอภัยทานบันดาลดล
บังผลเกิดผลงดงามตามกรรมดี

.....แม้เป็นการให้อภัยในเรื่องยาก
แต่จะเปลี่ยนวิบากจากวิถี
เกิดเป็นอานิสงค์ใหม่ในชีวี
ขอเพียงมีอภัยทานเจือจานกัน

เขียนไว้เมื่อ 13 สิงหาคม 2548

Posted on BlogGang : 06 สิงหาคม 2552