พรหมทัณฑ์

พรหมทัณฑ์

ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

ทัณฑ์ของพรหมคมถึงธรรมและล้ำลึก
นัยเกินนึกกว่า “คว่ำบาตร”ประกาศเปล่ง
เพลงของพรหมเรื่อยเสนาะเพราะบรรเลง
ใช่เพียงเพลงเสนาะหูใช้สู้พาล
พรหมอาศัยในวิหารสถานสงบ
จุดบรรจบความสมดุลการุณสมาน
เปี่ยมเมตตากรุณาใสกว่าธาร
ทั้งกว้างใหญ่ไพศาลปานเอกภพ
อีกมุทิตาคือยินดีปรี่เกษม
ให้ใจเอมอิ่มอุ่นสุนทรสบ
เป็นทิพย์ธารอันควรค้อมใจน้อมนบ
แม้ผ่านพบคลื่นลมใดไม่แปรปรวน
ใจของพรหมงามสวยด้วยรู้สึก
โดยรักลึกกว้างพิสุทธิ์ผุดผ่องสรวล
บริสุทธิ์พรายพราวสกาวนวล
ต่อสัตว์โลกทั้งหลายล้วนเสมอกัน

เห็นมนุษย์เป็นมนุษย์สุดประเสริฐ
แม้ผู้เกิดวิปริตจนบิดผัน
ก่อแต่กรรมกิเลสเผาจนเมามัน
พาลดึงดันเห็นแก่ตนจนก่อภัย
ยิ่งเป็นผู้ยิ่งใหญ่ไฟยิ่งท่วม
เพราะใส่สวมเสื้ออำนาจผงาดใหญ่
เพราะให้คุณให้โทษยามโกรธใคร
เพราะมือเหล็กกุมกลไกทั้งสังคม
เราใช้ธรรมนำเนื่องดังเฟืองหมุน
ใช้เมตตาการุณอุ่นเอื้อถม
มุทิตาจากใจจริงยังดิ่งจม
จึงถึงคราวที่พรหมต้องลงทัณฑ์
ทัณฑ์ของพรหมคือวิเวกอุเบกขา
หยุดกล่าวว่าเตือนตักปักหลักกลั้น
เลิกติดต่อคบค้าสารพัน
ไม่เลิกทัณฑ์ถ้ายังพาลพล่านก่อภัย

ยังตลบแตลงยังแสร้งเส
ยังเกเรหินเหี้ยมด้วยเหลี่ยมเล่ห์
ปากปราศรัยมีดไพล่หลังอยู่ทั้งเพ
ยังซากซ้ำจำเจไม่เลิกทัณฑ์
อหิงสธรรมของพรหมคมถึงราก
เพราะหลั่งจากใจสูงและสร้างสรรค์
แต่เราต้องเป็นดั่งพรหมบ่มชีวัน
ยกใจขึ้นถึงขั้นเย็นเป็นพรหมา
มาเป็นพรหมกันเถิดประเสริฐสิทธิ์
มายกจิตใจเราขัดเกลากล้า
มาสร้างเสริมคุณธรรมเพื่อนำพา
มาเดินหน้าแบบพรหมไม่ตรมใจ
เดินนิ่งนิ่งเงียบเงียบและเรียบร้อย
เดินบ่อยบ่อยต่อเนื่องเป็นเฟืองไล่
เสาทั้งสามยังการุณยังอุ่นไอ
แต่เปลี่ยนใช้เสาที่สี่ที่ประจัญ

คือเสาของอุเบกขามหาศาล
มายันต้านพาลภัยในใจกลั้น
แม้นใจพรหมเพียงหนึ่งคนผลอนันต์
หากขยายทั่วกันจะพลิกฟ้า
อันว่าเมตตาธรรมค้ำจุนโลก
ครั้นถึงคราวความเศร้าโศกปกโลกหล้า
โดยผู้ร้ายเปี่ยมกิเลสขาดเมตตา
แต่หากเราถึงพรหมาเขาปราชัย
พาลจะแพ้ความดีในที่สุด
พาลต้องหยุดไม่อาจผงาดใส่
แม้เรามีเพียงตัวกับหัวใจ
อำนาจใดก็ไม่อาจพิฆาตเรา
เพราะมีเกราะคือธรรมนำชีวิต
บ่มใจจิตผุดผ่องไม่หมองเศร้า
ทุกสภาวะธรรมนำขัดเกลา
ขอเพียงเรายึดความดีมีสันติธรรม

10 มีนาคม 2549

บันทึกท้ายบท

กลอนบทนี้เริ่มเขียนไว้เล็กน้อยตอนต้นเดือนมีนาคม เพื่อนโทรศัพท์มาถามว่า พรหมทัณฑ์หมายถึงอะไร และทำอย่างไร จึงออกความเห็นไป และเริ่มเขียน
กลอนขึ้น 2 บท ตอนนั้นกำลังทำหนังสือ “อหิงสธรรม” ฉบับแรกค้างอยู่ อยากให้
ให้เสร็จโดยเร็ว จึงทิ้งเรื่องกลอนบทนี้ไว้ มาจัดการเรื่องกระบวนผลิตต่อ ทยอยแจก จนผ่านมาหลายวันถึงวันนี้ มีเหตุการณ์ใหม่ๆ เกิดขึ้นอีกมาก คิดว่าประเด็นธรรม เรื่องพรหมทัณฑ์ก็ยังสำคัญ จึงมาเขียนต่อ
จนจบ และหวังใจว่าจะมีผู้รู้หรือผู้ปฏิบัติ
ธรรมท่านอื่นๆ จะมาช่วยต่อยอดธรรมะในเรื่องนี้ออกไปอีก

Posted on BlogGang : 02 พฤษภาคม 2552