ผู้แต่ง: กัญญา พาณิชย์กุล · กัญญา ลีลาลัย · ฤดี เริงชัย

....สมมุติว่า..สมมุตินะ....

.....ถ้าวันนั้นพวกเธอไปไกลกว่านั้น
ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนแปรสักแค่ไหน
ยากคำนึงถึงขอบเขตเหตุปัจจัย
เป็นไปได้ทั้งนั้นความผันแปร

.....ในบางครั้งอาจคลับคล้ายคนแปลกหน้า
ในบางคราเป็นหนึ่งเดียวร่วมกระแส
ในบางตอนเผชิญหน้า ข้ากับแก
และบางช่วงถึงเกิดแผลและร้าวราน

....."เป็นน้ำผึ้ง เป็นน้ำตา เป็นยาพิษ
เป็นหยาดน้ำ อมฤต จิตสมาน"
เป็นยางเหนียว ร้อยรัดห้วง กุมดวงมาลย์
เป็นน้ำเชี่ยวเหลือจะทานถ้าใจลอย

.....แต่ถ้าใจหนักแน่นเป็นแผ่นผา
มีปัญญาปักอยู่มิรู้ถอย
ไม่ว่ารักไม่ว่าร้าง หรือหว่างคอย
สมควรสอยเคียงใจคู่? ย่อมรู้ตน

.....รักมิหมายชิดใกล้ให้มากสุด
แต่ประดุจเสาห่างเพราะต่างต้น
ระยะห่างอันพอดีที่จักดล
แล้วรักย่อมผลิผลหวานละมุน

.....แม้แต่ร้างเปลี่ยนฐานะเคยจ๊ะจ๋า
เสน่หาสิ้นไปใจคงอุ่น
เพราะปัญญาจะก่อธรรมที่ค้ำจุน
สร้างการุณระดับใหม่ในสัมพันธ์

.....ถึงจะรักถึงจะร้างห่างหรือชิด
ขอเพียงจิตทรงธรรมล้ำเลอสรร
ความเป็นไปย่อมเป็นไปในชีวัน
แต่เธอนั้นย่อมสง่า...สมภาคภูมิ

Posted on BlogGang : 30 ตุลาคม 2552